Een onzichtbare vijand of vriend?
We weten het nog niet.
Moeten we juist nu positief en blij zijn?
Is er ook ruimte voor verdriet?

Teruggeworpen op onszelf,
Naar binnen kerend.
Opruimend en meer bewustzijn,
Of is het vooral verbindend?

Tijd hebben voor waar we geen prioriteit aan gaven of niet wilden zien.
Is dat de hele boodschap hierachter misschien?

Moeder aarde krijgt nu alle ruimte.
Zij liet al een tijd van zich horen.
Ze herstelt zich en wist veel door de mens verwoeste en vergiftigde sporen.

Wat als dit iets is wat we over onszelf hebben afgeroepen?
Dat we van individuelen weer gaan naar groepen?
Dat we opnieuw leren om beter voor onszelf te zorgen?
Dat we meer in het nu leren leven, in plaats van alleen te denken aan morgen?

Dat we meer dankbaar mogen zijn.
Dat we weer oog hebben voor alles, al is het nog zo klein?
Dat we hoop en liefde voorrang mogen geven.
En niet in angst en zorgen hoeven te leven?

Wint de schaduw het van het licht en hopen we het te kunnen overleven?
Of kunnen we vertrouwen op een hoger doel en leren we ons daaraan over te geven?

Kleurde de wereld maar geel,
dan zag je wat er gaande is.
Wat er nu gebeurt is veel,
het meeste hiervan blijft voorlopig nog in het ongewis.

❤ Nadine