Archief van jaar: 2019

“Today I asked my body what she needed,
Which is a big deal
Considering my journey of
Not Really Asking That Much.
I thought she might need more water.
Or protein.
Or greens.
Or yoga.
Or supplements.
Or movement.
But as I stood in the shower
Reflecting on her stretch marks,
Her roundness where I would like flatness,
Her softness where I would like firmness,
All those conditioned wishes
That form a bundle of
Never-Quite-Right-Ness,
She whispered very gently:
Could you just love me like this?”

Gedicht van: Hollie Holden
Kunst van : Yulia Ustinova

Verhaal uit de praktijk:

Daar staat ze…. Ik doe de voordeur open en zie een in zichzelf gekeerde dame schichtig naar mijn voeten kijken. Haar schouders hingen kromgebogen naar voren en haar bril was beslagen en natgeregend.
Ze vroeg of ze aan het juiste adres was. Later bleek wel hoe juist…

Ik liet haar snel naar binnen en bood haar aan om een kopje thee te zetten. In eerste instantie twijfelde ze.
Nadat ik zei dat dat echt geen moeite was glimlachte ze en zei ze: “Dan heel graag.”
Ik nodigde haar uit om naar boven te lopen richting de praktijk.
Ik voelde haar spanningen en even kreeg ik een krampje in mijn maag te voelen. Ok…ik sta duidelijk “aan” en volgde haar op de trap naar boven.

Toen ze eenmaal plaats nam in de stoel keek ze wat om zich heen. Ze zei: “wat heb je het hier fijn ingericht.” Ik glimlachte en gaf haar de warme kop met thee. Zachtjes knikkend bedankte ze me.
Ik vroeg met een glimlach; “vind je het spannend?”
Alsof er direct een zware last van haar afviel zei ze zuchtend: “Ja, eigenlijk heel erg! Ik ben nooit zo snel op mijn gemak bij mensen die ik niet ken.”
Ik stelde haar gerust en begon rustig met mijn reading. Haar overleden vader had wat belangrijke boodschappen voor haar die haar duidelijk emotioneel raakte. Ook mocht ik namens mijn team wat andere ‘empowering’ zaken doorgeven aan haar.
Langzaamaan ontspande haar lichaam en toen ze eenmaal haar bril afdeed zag ik een mooie vrouw die zich letterlijk achter een bril probeert te verschuilen.

Ze vertelde heel eerlijk en open dat ze het soms niet meer zag zitten en steeds maar vastliep in het leven. Ze ziet vaker problemen dan de oplossingen en ziet sneller wat ze niet kan dan wel. Dat maakte haar heel erg somber en down.
Ik vroeg haar die somberheid te omschrijven en hoe ze zich daarbij voelde. Ze zei: “Het lijkt soms wel een ‘inner demon’ dat mij klein houdt en maar blijft zeggen dat ik een mislukkeling bent.”
Na wat praktische oefeningen met haar te hebben gedaan, zag ik de rust steeds meer terugkomen in haar gezicht.
Alles ontspande zich.

Vervolgens nodigde ik haar uit om op de massagetafel te gaan liggen en vrieg ik haar om haar ogen te sluiten. Ik legde mijn vingers op haar hoofd en begon met de Access Bars behandeling. Meteen reageerde ze: “zo dat voel je écht!” Ik zei: “Probeer maar even lekker te ontvangen” en volgde intuïtief mijn vingers en het tempo waarop ik van handpositie veranderde.
Tijd speelt nu geen rol.
Na de behandeling vroeg ik aan haar lichaam of het nog wat nodig had en samen met mijn biotensor voerde ik wat energie af wat haar niet meer langer diende en vulde ik energie aan daar waar het een bijdrage was.

Ze was “outer space” zei ze. “Ik voel me zo raar!” Ik glimlachte en nam de energie waar waarin zij verkeerde.
Ik vroeg: “Voelt het een beetje alsof je de hele tijd binnen in het donker hebt gezeten en nu ineens buiten vol in de zon staat?”
“Ja dat!” zei ze. “Ik voel zoveel meer ruimte!”

Ik vroeg haar de somberheid die zij voor de behandeling voelde een cijfer te geven tussen de 0 en de 10. Ze zei direct heel stellig; “dat is zeker wel een 9 geweest!”
“En als ik je nu mag vragen welk cijfer je de somberheid zou geven?”
“Euh dat is gek…ik moet zeggen 0!”
We moesten samen lachen om deze heerlijke verandering.

Samen liepen we naar beneden en ze trok haar schoenen en jas weer aan. Het viel me op dat ze niet alleen haar bril af hield, maar haar schouders stonden ook niet meer krom naar voren gebogen. Met een open blik en brede glimlach gaf ze me een knuffel en zei ze: “ik ben hier zeker aan het juiste adres. Tot zeer binnenkort!”

Een beetje verlegen deed ik de voordeur open en liet haar naar buiten gaan.
“Kijk dan, zelfs de zon schijnt nu!” zei ze luidkeels met een brede glimlach en haar armen gespreid boven haar hoofd.
Ik lachte, wenste haar een mooie dag en deed de voordeur weer dicht. Langzaam voelde ik de brok in mijn keel van ontroering groter worden.
Wat heb ik toch een heerlijke baan!

Waarschijnlijk ontstaat er nu een heel groot vraagteken boven je hoofd terwijl je de titel leest.
Het A.A.P. syndroom? Wat is dat nou weer?
Tja, soms moet je als ondernemer wat creatief zijn om iemand zijn aandacht te trekken, dus daarom bedacht ik deze term. 😉

A.A.P. staat voor Aanpassen Aan Personen.

Hoe vaak pas jij je aan aan het gedrag van iemand anders?

Wellicht heb je vandaag een goede dag en besluit je te antwoorden dat jij niemand laat bepalen hoe jij je voelt. Echter zijn wij als empaat ons niet altijd bewust dat we ons ineens anders kunnen voelen door de energie van een ander. Om je niet nog meer in verwarring te brengen zal ik je eerst uitleggen wat ik hiermee bedoel.

Na-apen
Als iemand verdrietig, boos of chagrijnig een ruimte binnenkomt waar jij ook bent, voelt vrijwel iedere vezel in ons lichaam dit haarfijn aan. We willen het ons niet aantrekken, maar de emoties van deze persoon komen vaak onvermijdelijk bij ons binnen.

Een deel pakken we op via ons lichaam/systeem en een deel doen we verbaal en fysiek door de persoon in kwestie aandacht te geven door bijvoorbeeld een gesprek aan te gaan of door hem of haar een knuffel te geven. Daardoor verbinden we onszelf nog meer met zowel de persoon als diens emotie of pijn.

Onze valkuil is dat we graag anderen gelukkig en blij willen zien en door het contact met hen aan te gaan willen we vooral bereiken dat de ander zich weer beter voelt.

Het kan dus zomaar zijn dat jij op dat moment zoveel van jezelf weggeeft aan deze persoon, dat de ander zich mogelijk ineens beter voelt en jij je binnen no-time moe voelt. Het kan ook zo zijn dat je plotseling precies dezelfde ‘verschijnselen’ krijgt als de ander. Jij zou je bijvoorbeeld zomaar zonder verklaarbare reden ook ineens verdrietig kunnen voelen of kortaf gaan reageren.

Vanaf dat moment ben je iemand aan het na-apen en heb je last van het zogehete A.A.P. syndroom.

Onzichtbaar
Nu heb ik in eerste instantie een aantal emoties genoemd die je op afstand vaak al kunt zien aan een persoon. Uiteraard zijn er genoeg andere emoties, gevoelens, gedachtes of fysieke pijnen te noemen die niet direct zichtbaar zijn, maar die je wel kunt gaan ‘na-apen’.

Denk bijvoorbeeld aan hoofdpijn, stress of angst.

Het A.A.P syndroom is echter alleen wel groter dan je denkt. Het kan namelijk ook ineens ontstaan zonder dat je rechtstreeks of persoonlijk contact maakt met iemand. Je kunt er al ‘last’ van krijgen als je bijvoorbeeld in een trein zit, op visite bent, in de stad loopt, zelfs als je alleen thuis zit….

Radar
In feite ben je onbedoeld als een soort radar de hele dag emotionele of fysieke pijnpunten in jouw omgeving van andere mensen aan het scannen. En zodra het alarmbelletje afgaat, ga je daar naartoe met je energie. Natuurlijk is dit niet iets waar je je steeds bewust van bent dat je dat doet. Vaak wil je het ook niet, want je wordt er op zijn minst doodmoe van.

Ineens voel je je heel anders dan een aantal seconden daarvoor zonder directe aanleiding. En ja….dan kun je er vanuit gaan dat jouw radar iets heeft opgepikt.

Hoe kun je hier beter mee om leren gaan? De radar die je hebt kun je niet vernietigen, de mensen om je heen kun je niet veranderen of je uit je leven bannen en jezelf opsluiten ergens onderin een kelder heeft ook weinig zin.

Wat je wél kunt doen is het volgende.

De fysieke aap
In mijn praktijk krijg ik regelmatig bovengeschetste uitdagingen van mijn cliënten te horen. Hen geef ik dan ook het volgende advies mee.

In feite komt het erop neer dat jij last kunt hebben van de energie van iemand anders. Niet alleen als iemand zijn of haar verhaal met je deelt, maar ook als je de emoties of pijnen oppikt van één of meerdere personen. Of dit nu in een direct contact is met iemand of dat je iets opvangt via jouw radar.

Ik noem dit de fysieke aap.
Ongevraagd krijg jij de aap van één of meerdere personen op jouw schouder gezet waardoor jij het gevoel krijgt dat je er iets mee ‘moet’ . Zo voelt dat vaak tenminste. Want in eerste instantie denk je dat het iets is van jou.

Nu is het de kunst dat je, ongeacht welke situatie zich buiten jou om ook voordoet, jij dichtbij jezelf mag blijven.

Zodra je merkt: ik voel/ervaar nu iets wat ik net nog niet voelde. Dit voelt niet prettig en dit is zeker NIET van mij, dus ik wil het niet houden.
Denk dan: AAP!

Stuur de aap die zojuist op jouw schouder is gaan zitten, direct terug naar de eigenaar. Het zal niet altijd duidelijk zijn bij wie de aap hoort, maar hij is in ieder geval niet van jou. Dus stuur m weg!

Door dit heel visueel voor te stellen, zul je heel snel merken dat je je weer beter voelt. En weet: jij hoeft niets met al die apen. Je mag ze altijd weer wegsturen.

Not your circus not your monkey!

Ik weet hoe je je écht voelt,
ookal zeg je dat het goed gaat.
Ik voel wat jij van binnen voelt, 
ookal zeg je dat dat niet kan.
Ik weet waar jouw pijn zit,
ookal ontken je dat.